زن ها عاشق که می شن، شناسنامه شون شروع میکنه به آب رفتن.انقدر آب میره که دیگه حرف زدن رو هم از یاد می برن.
میتونن ساعتها خیره بشینن رو به روی دیوار و زور بزنن که چندتا جمله بگن، اما نمیتونن. چون حرف زدن یادشون نمیاد.نهایتش، چندتا اسم تو خاطرشون مونده باشه.
زن ها، اینجور موقعا حسابی مستاصل می شن. دوست دارن برن دکتر. حاضرن همه النگوهای طلاشون رو با زور و جوراب پارازین از مچ دستشون بکشن بیرون، بریزن لای دستمال و ببرن بدن به یه جراح قلب. ازش بخوان دست بندازه تو سینه شون و هرچی که هست، بکشه بیرون و حسابی جاش رو بخیه بزنه که دیگه هیچ چیزی نتونه تو قلبشون نفوذ کنه.
زنها، عاشق که میشن، بچه می شن. یه روز قیچی رو برمیدارن و میفتن به جون موهاشون.انقدر کوتاهش می کنن، که خیالشون راحت شه دیگه جای خالی دستی روی موهاشون، آزارشون نمی ده.
زنها، اگه به جایی گیر کنن، زود نخ کش می شن.اینجور وقتا،مچاله میشینن جولوی کمد لباساشون. هرچی لباس قشنگه، هرچی پارچه ی نرمه، هرچی پیرهن خوشرنگه، جمع می کنن توی یه کیسه ی بزرگ. میبخشنش به اولین خیریه ای که سرراهشونه، که فقط سبک بشن.
زنها، اگه جرقه ای به چشمشون بزنه، آتیش میفته تو وجودشون. حسود میشن. بی رحم میشن. میفتن به جون همه یادگاریای زندگیشون.هرچی دفتر خاطراته، هرچی گل سر مروارید داره، هرچی لاک رنگ و وارنگه، هرچی گل خشک کرده ست، هرچی صدف جمع کرده از ساحله، هرچی شیشه ی خالی شده ی عطره، میریزن تو یه کیسه ی سیاه و میزارن پشت در.اینجوروقتا، زنها به هوا هم حسادت می کنن. به آفتاب، به آسمون، به آسفالت، به آسانسور، به خدا.
زنها، عاشق که میشن، سنگین میشن. دلشون کوچیک میشه. شناسنامه شون آب میره. حافظه شون کم میشه. موهاشون کوتاه میشه. چشماشون ضعیف میشه. گوشاشون سنگین میشه.دست خودشون نیست. گیر که می کنن، اگه هنوز زن باشن، بدجوری روحشون نخکِش میشه.
ندیدین ی عاشقُ؟!
.
۳جولای۹۷
سپیده
هرچی ,تو ,رو ,میشه ,ی ,عاشق ,عاشق که ,می شن ,می کنن ,کیسه ی ,زنها، اگه
درباره این سایت